มังกรทองมาแว้ววววว พระเปิม กรุเก่า จ.ลำพูน + บัตรดีดี

ประวัติพระเปิมลำพูน พระเปิมเป็นพระพิมพ์ของสกุลลำพูนที่ได้รับอิทธิพลของศิลปะอินเดียมาอย่างชัดเจนคือ ศิลปะแบบคุปตะ แล้วนำมาผสมผสานกับศิลปะแบบหริภุณไชยออกมาได้อย่างสวยงามและลงตัว บวกกับความมีฝีมืออันละเอียดอ่อนของช่างแกะแม่พิมพ์ที่แกะออกมาได้มิติและแสดงความละเอียดด้วยแกะใบโพธิ์ซ่อนไว้ถึง 84 ใบ พระเปิมถูกขุดพบครั้งใหญ่เมื่อปี 2484 ที่กรุวัดดอนแก้ว(ปัจจุบันเป็นโรงเรียนบ้านเวียงยอง) พร้อมกับพระบางและพระพิมพ์อื่นอีกเป็นจำนวนมาก ในอดีตนั้นพระเปิมมีค่านิยมในการเล่นหาถูกมาก เพราะด้วยขนาดที่ใหญ่กว่าพระพิมพ์อื่นอยู่พอสมควร แต่ปัจจุบันมีค่าความนิยมที่สูงขึ้นมาก และคนในพื้นที่ต่างก็เป็นที่รู้กันว่า พระเปิมมีประสบการณ์ด้านแคล้วคลาดสูงมากที่สุดในบรรดาพระสกุลลำพูนทุกพิมพ์ พระเปิมถูกขุดพบหลายกรุแต่ทุกกรุก็เหมือนพระบาง คือมีแม่พิมพ์ต้วเดียวกันทั้งสิ้น จะแตกต่างกันเพียงเนื้อและลักษณะการปาดหลังเท่านั้น 1 กรุวัดดอนแก้ว ถือเป็นต้นตำหรับของพระเปิมก็ว่าได้ โดยอย่างที่กล่าวมาแล้วในตอนต้นว่า พระเปิมถูกพบมากที่สุดคือที่กรุวัดดอนแก้วนี้ โดยพระเปิมกรุนี้จะมีลักษณะใหญ่ล่ำ เนื้อค่อนข้างละเอียดเหมือนพระกรุวัดดอนแก้วพิมพ์อื่นๆ อีกทั้งพระกรุนี้อยู่ใกล้กับริมแม่น้ำกวง ซึ่งมีน้ำท่วมขังอยู่บ่อยๆพระกรุนี้จึงมักมีราดำให้ปรากฏ ส่วนการปาดหลังจะมี 2 ลักษณะใหญ่ๆคือ ปาดเรียบและปาดหนา ซึ่งหลังที่มีการปาดหนาจะได้รับความนิยมสูงกว่า อีกทั้งลักษณะของการปาดหนานี้ถือเป็นภูมิปัญญาของช่างสมัยโบราณที่ปัจจุบันไม่สามารถเลียนแบบได้ ฉะนั้นการพิจารณาพระเปิมว่าเก๊ แท้ นั้นควรให้ความสำคัญกับการพิจารณาธรรมชาติการปาดหลังเป็นอย่างยิ่ง ส่วนสีที่พบมีหลายสีเหมือนพระสกุลลำพูนทั่วไป โดยส่วนใหญ่จะเป็นสีพิกุล ส่วนสีที่หายากที่สุดและมีความนิยมสูงที่สุดคือ สีขาวและสีเขียว 2 กรุวัดพระธาตุหริภุณชัย พระเปิมกรุนี้ถูกขุดพบในเจดีย์บริเวณวัดพระธาตุหริภุณชัย ซึ่งปัจจุบันบริเวณนี้อยู่ในพื้นที่ของโรงเรียนเมธีวุฒิกร พระเปิมกรุนี้พระจะมีลักษณะใหญ่ล่ำเหมือนกับกรุวัดดอนแก้ว เพียงแต่เนื้อหาจะค่อนข้างหยาบกว่าหากนำมาวางเทียบเคียงกันก็จะเห็นได้ชัด ส่วนการปาดหลังก็จะมีให้เห็นทั้ง 2 แบบ คือปาดเรียบและปาดหนา น่าสังเกตุว่าพระเปิมที่พบกรุนี้นั้นจะมีเพียง 3 สี คือ สีแดง สีชมพู และสีเขียว 3 กรุวัดจามเทวี ถูกพบบริเวณคอระฆังของเจดีย์ในพระจามเทวี โดยมีการลักลอบขุดออกไปได้จำนวนหนึ่ง หลังจากนั้น ครูบาทึมซึ่งเป็นเจ้าอาวาสในสมัยนั้นจึงได้เทคอนกรีตปิดทับตาย เพื่อกันไม่ให้ผู้ใดมาลักลอบขุดเจาะไปอีก พระเปิมกรุนี้จะมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวที่เห็นได้ชัดเจนคือ เนื้อหยาบ มีเม็ดแร่เจือปนอยู่มากและด้านหลังจะบางปรากฎรอยนิ้วมือในการกดพิมพ์ทุกองค์ สีที่พบก็จะมี สีพิกุลและสีเขียว 4 กรุวัดมหาวัน พระเปิมกรุนี้พบเจอได้น้อยมาก องค์พระจะมีขนาดเล็กกว่าพระเปิมกรุอื่นๆอย่างเห็นได้ชัด ทั้งที่เป็นพิมพ์เดียวกัน สันนิษฐานว่าอาจจะใช้เวลาในการเผานานมากเป็นพิเศษ พระจึงมีขนาดหดเล็กและมีเนื้อหาละเอียดหนึกนุ่มดังเช่น พระรอด ......นอกจากนี้ยังมีการขุดพบพระเปิมที่กรุวัดประตูลี้ด้วย ซึ่งพระมีขนาดเล็กเช่นกรุวัดมหาวัน แต่พระมีลักษณะที่บางมากและเนื้อหยาบจึงทำให้พระที่ถูกขุดพบล้วนเป็นพระที่ชำรุดเสียหายทั้งสิ้น
(ขอบคุณข้อมูลจากหนังสือพระสกุลลำพูน(ฉบับคู่มือเซียน) จัดทำโดย คุณโจ๊กลำพูน) ณ ปัจจุบันนี้เนื้อสีอะไร กรุไหน ก็หายากพอๆกันครับ