พระนางพญา กรุวัดเวียง’เนื้อดินเผา สมัยอยุธยาตอนปลาย
พระนางพญา วัดเวียง จ.พระนครศรีอยุธยา
สมัยอยุธยาตอนปลาย เป็นพระเนื้อดินเผาอีกพิมพ์ของ จ.พระนครศรีอยุธยา ที่มีผู้นิยมกันอย่างกว้างขวางในทุกวันนี้ แท้ที่จริงแล้ว พระพิมพ์นี้ไม่ได้เป็น พระกรุ เนื่องจากว่าไม่ได้บรรจุไว้ในกรุแต่อย่างใด พระนางพญา วัดเวียง เมื่อครั้งสร้างเสร็จแล้วได้นำบรรจุไว้ในโอ่งทิ้งไว้ในโบสถ์วัดเวียง สันนิษฐานว่าน่าจะสร้างตอนปลายกรุงศรีอยุธยา หรือต้นกรุงรัตนโกสินทร์ ประมาณ ๒๐๐ กว่าปีมานี้เอง ต่อมาชาวบ้านและทหารที่ จ.ลพบุรี ได้มาหยิบพระจากในโอ่งไปใช้ติดตัวบูชายามออกศึกสงคราม ก็ได้พบกับประสบการณ์ทางด้านแคล้วคลาด คงกระพันชาตรี อย่างน่าอัศจรรย์ ทำให้ชาวบ้านทั้งใกล้ไกลต่างไปเอาพระพิมพ์นี้มาบูชาจนหมดไปจากวัด พระนางพญา วัดเวียง พิมพ์นี้องค์พระประทับนั่งปางสมาธิ บนฐานอาสนะหนึ่งชั้น การตัดกรอบข้างขององค์พระ ตัดเป็นรูปสามเหลี่ยมตามลักษณะของพระนางพญาโดยทั่วไป พระนางพญา วัดเวียง แยกออกเป็น ๒ พิมพ์ คือ ๑.พิมพ์อาสนะยาว (พิมพ์นิยม) ๒.พิมพ์อาสนะสั้น เป็นพระเนื้อดินที่ค่อนข้างหยาบ ซึ่งไม่เป็นเรื่องแปลกอันใด เพราะพระกรุเนื้อดินของ จ.พระนครศรีอยุธยา ส่วนใหญ่เนื้อจะออกลักษณะหยาบอยู่แล้ว ผิวพรรณวรรณะไม่พบ คราบกรุ นอกจากคราบฝ้าขาวๆ สีองค์พระนวลสะอาดแบบสีดินหม้อใหม่ และยังมีเนื้อสีดำอีกด้วย ปัจจุบันพระพิมพ์นี้กำลังเริ่มมีคนนิยมมากขึ้นกว่าเดิม
